Leefgebied van de rode weekschildkever
De rode weekschildkever komt veel voor in Europa, behalve in het hoge noorden, en ook in Klein-Azië. De soort is geïntroduceerd in Noord-Amerika, heeft zich gevestigd in British Columbia en Quebec en is recentelijk gespot in Ontario.
Biotoop
Ze leven in velden, weiden en tuinen, vooral op schermbloemigen.
Herkenning
De rode weekschildkever heeft net als alle soldaatjes zachte dekschilden en een langwerpig lichaam, sprieterige poten en lange, duidelijk gesegmenteerde antennes. De lichaamslengte bedraagt 7 tot 11 millimeter. De kleur is geheel oranjerood. De achterste punten van de dekschilden zijn donkerder tot zwart gekleurd. Ook de laatste segmenten van de poten (de tarsen) en de antennes en ogen zijn donkerbruin tot zwart gekleurd.
De vorm van het halsschild is variabel, maar versmalt naar de kop toe. De dekschilden bedekken de vleugels en het grootste deel van de buik en eindigen in een duidelijk zichtbare zwarte vlek op het uiteinde.
De larven hebben een langwerpig lichaam en een zijdeachtige beharing,
Voedsel
Volwassenen dieren eten bladluizen, stuifmeel en nectar. Larven jagen op de grond levende ongewervelde dieren, zoals slakken en insectenlarven, en leven aan de voet van lang gras
Weetjes
- Rode weekschildkevers brengen een groot deel van hun korte leven door met paren en zijn dan ook vaak in paren te zien.
- Hij kan bij gevaar als afweermechanisme bloed uit de kniegewrichten laten vloeien dat vies ruikende stoffen bevat die giftig en bijtend zijn.
Gedrag
Ze vliegen vanaf mei, vooral in de periode van juli tot augustus. Deze dagactieve dieren jagen voornamelijk op kleine insecten die op bloemen zitten. Ze zitten vaak in grote aantallen bij elkaar op bloemschermen.
De larven komen soms ’s winters, als er sneeuw ligt, massaal boven de grond waardoor het lijkt alsof het “wormen heeft geregend”.
Voortplanting
Na de paring, die behoorlijk lang duurt, leggen de vrouwtjes de eieren. De larven jagen op slakken en insecten op de grond. Na een jaar en meerdere vervellingen verpoppen ze.
Predatie
De rode weekschildkever kan bij gevaar bloed uit de kniegewrichten laten vloeien. Hier zitten vies ruikende stoffen in die giftig en bijtend zijn. Dit dient als afweermechanisme tegen vijanden.
Bronnen
- EIS Verspreidingsatlas Insecten, Rode weekschildkever, 2 augustus 2023, https://www.verspreidingsatlas.nl/9902279
- Kleine rode weekschild. (2023, januari 8). Wikipedia, de vrije encyclopedie. Opgehaald 12:05, augustus 2, 2023 van https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kleine_rode_weekschild&oldid=63607384.
- Rode weekschildkever Rhagonycha fulva, 2 augustus 2023, https://www.nederlandsesoorten.nl/linnaeus_ng/app/views/species/nsr_taxon.php?id=156077
- Wikipedia contributors. (2023, July 24). Rhagonycha fulva. In Wikipedia, The Free Encyclopedia. Retrieved 12:36, August 2, 2023, from https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Rhagonycha_fulva&oldid=1166900986
Rhagonycha fulva | |
Taxonomie | |
|---|---|
| Rijk | Animalia |
| Stam | Arthropoda (Geleedpotigen) |
| Klasse | Insecta (Insecten) |
| Orde | Coleoptera (Kevers) |
| Familie | Cantharidae (Soldaatjes) |
| Geslacht | Rhagonycha |
| Synonimen | Kleine rode weekschildkever, Rood soldaatje, Kleine rode weekschild, Rode weekschild, Gele weekkever |
Kenmerken | |
| Grootte | 7-11 mm |
| Vleugellengte | |
| Voeding | Bladluizen, stuifmeel en nectar |
| Vliegperiode | Mei-augustus |
Voortplanting | |
| Paartijd | Mei-juni |
| Uitkomen eitjes | |
| Larve ontwikkeling | Jaar |
| Popfase | April-mei |
Voorkomen in Nederland | |
| Status | Oorspronkelijk. Minimaal 10 jaar achtereen voortplanting. |
| Zeldzaamheid | Algemeen |
| Bescherming | |
Verspreiding | |
| Nederland | Algemeen |
| Wereld | Europa, behalve in het hoge noorden, en Klein-Azië. |
| Biotoopvoorkeur | Velden, weiden en tuinen, vooral op schermbloemigen. |
 Verspreidingskaart kleine rode weekschild | |
Ontdek meer van Fauna & Flora
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
